-
"Ədəbi Azadlıq-2013" Müsabiqəsinin şeir 20-liyindən
Elxan Yurdoğlu
ON İKİ YAŞINDAYDI...
Küçələr – vətəniydi,
Ucalan binaların soyuq divarları – evi...
Dilənməyi bacarmırdı
Balaca yaşına sığmayan
Böyük qüruru...
Bahalı maşınların şüşələri
Parıldayan ayaqqabıların parıltısı
Balaca əllərinə borcluydu.
On iki yaşındaydı...
Oyuncağı yoxuydu deyə,
Ölümlə oynayırdı gündə neçə dəfə...
Dünyaya savaş açmamışdı,
Dünya onunla savaşdaydı.
Zamana təslim olmamışdı,
Zaman ona hücumdaydı.
Balaca əllərini dayamışdı
dünyanın sinəsinə...
O dünyanı sevirdi
Yaşamaq arzusuyla
Və həyata sevgisiylə
Çətinlikləri yendi.
İçində mələk gəzdirən
bu uşağın
Əynindən cin hürkərdi.
On iki yaşındaydı –
İlk oyuncağını özü düzəltmişdi.
Tikinti meydançalarında
Əzilmiş kardon parçasına
Qara kömürlə
Ata şəkli çəkmişdi.
Hər axşam üşüyəndə
Danışardı oyuncağıyla.
Arzularını deyərdi,
Sığallardı, sevərdi.
Və bir gün...
Külək apardı oyuncağını,
Atdı küçəyə..
Arxasınca getdi
Atasını götürsün deyə.
Qapısız, pəncərəsiz
Göydələn evinin
Dördüncü mərtəbəsindən
Küləyin dalınca qaçdı...
Havadaca atasını qucdu...
Və uçdu, uçdu, uçdu...
O AĞACI KƏSDİLƏR
Əzəmətin fotosuna pıçıldadıqlarım
Şəhərin ortasında, səsə, küyə baxmadan,
Üç yolun ayrıcında təkcə dayanmağıyla,
Balaca boyu ilə, mənə çox oxşayırdı –
O ağacı kəsdilər.
Bir az sağa əyilmiş, bir az sola meyilli.
Əl-qol atmaq istəyən budaqlar kəsilmişdi.
Özü torpağa bağlı, ruhu göyə boylanan
O ağacı kəsdilər.
Son anında bimədim, kölgəsində kim vardı,
Gövdəsinə yaslanıb danışmadım, susmadım,
Bizi bir-birimizdən bilərək ayrı salıb
O ağacı kəsdilər.
Dostum, sən bilirsən, o – mənim ağacımıydı,
Çinarmıydı, şammıydı, yoxsa qarağacıydı?..
Balaca kölgəsi də vardı, özünə görə
O ağacı kəsdilər.
Elə bil ki, ruhumu bədəndən ayırıblar,
Elə bil ki, şeirimin bir misrası kəsirdi,
Elə bil ki, sevdiyim bir qızı öldürüblər –
O ağacı kəsdilər.
Bəlkə elə boynuna ip salıb boğubdular,
Təzəcə pöhrə verən budaqları varıydı.
Bilmədim neçə nəfər, necə bir alət ilə –
O ağacı kəsdilər.
Bəlkə elə ilk dəfə o vaxt bir səs çıxarıb,
Yan-yörəsindən keçən insanlara səslənib,
Mənə desinlər deyə, nəsə deyib onlara...
O ağacı kəsdilər.
Deyib ki, mənim kimi o tənha şairimin,
Əl-qolun, sağın, solun, söz yolunu kəsməyin.
Mən ağac – adamıydım, o da adam – ağacdı,
Yolu düz yeriyənin düz yolunu kəsməyin...
...Qoy nə vaxtsa bu şeir asta-asta oxunsun
O ağacı kəsdilər.
Kəsilə-kəsilə qaldı, deyəmmədi çoxusun
O adamı asdılar...
"Ədəbi Azadlıq-2013" Müsabiqəsinin şeir 20-liyindən
Elxan Yurdoğlu
ON İKİ YAŞINDAYDI...
Küçələr – vətəniydi,
Ucalan binaların soyuq divarları – evi...
Dilənməyi bacarmırdı
Balaca yaşına sığmayan
Böyük qüruru...
Bahalı maşınların şüşələri
Parıldayan ayaqqabıların parıltısı
Balaca əllərinə borcluydu.
On iki yaşındaydı...
Oyuncağı yoxuydu deyə,
Ölümlə oynayırdı gündə neçə dəfə...
Dünyaya savaş açmamışdı,
Dünya onunla savaşdaydı.
Zamana təslim olmamışdı,
Zaman ona hücumdaydı.
Balaca əllərini dayamışdı
dünyanın sinəsinə...
O dünyanı sevirdi
Yaşamaq arzusuyla
Və həyata sevgisiylə
Çətinlikləri yendi.
İçində mələk gəzdirən
bu uşağın
Əynindən cin hürkərdi.
On iki yaşındaydı –
İlk oyuncağını özü düzəltmişdi.
Tikinti meydançalarında
Əzilmiş kardon parçasına
Qara kömürlə
Ata şəkli çəkmişdi.
Hər axşam üşüyəndə
Danışardı oyuncağıyla.
Arzularını deyərdi,
Sığallardı, sevərdi.
Və bir gün...
Külək apardı oyuncağını,
Atdı küçəyə..
Arxasınca getdi
Atasını götürsün deyə.
Qapısız, pəncərəsiz
Göydələn evinin
Dördüncü mərtəbəsindən
Küləyin dalınca qaçdı...
Havadaca atasını qucdu...
Və uçdu, uçdu, uçdu...
O AĞACI KƏSDİLƏR
Əzəmətin fotosuna pıçıldadıqlarım
Şəhərin ortasında, səsə, küyə baxmadan,
Üç yolun ayrıcında təkcə dayanmağıyla,
Balaca boyu ilə, mənə çox oxşayırdı –
O ağacı kəsdilər.
Bir az sağa əyilmiş, bir az sola meyilli.
Əl-qol atmaq istəyən budaqlar kəsilmişdi.
Özü torpağa bağlı, ruhu göyə boylanan
O ağacı kəsdilər.
Son anında bimədim, kölgəsində kim vardı,
Gövdəsinə yaslanıb danışmadım, susmadım,
Bizi bir-birimizdən bilərək ayrı salıb
O ağacı kəsdilər.
Dostum, sən bilirsən, o – mənim ağacımıydı,
Çinarmıydı, şammıydı, yoxsa qarağacıydı?..
Balaca kölgəsi də vardı, özünə görə
O ağacı kəsdilər.
Elə bil ki, ruhumu bədəndən ayırıblar,
Elə bil ki, şeirimin bir misrası kəsirdi,
Elə bil ki, sevdiyim bir qızı öldürüblər –
O ağacı kəsdilər.
Bəlkə elə boynuna ip salıb boğubdular,
Təzəcə pöhrə verən budaqları varıydı.
Bilmədim neçə nəfər, necə bir alət ilə –
O ağacı kəsdilər.
Bəlkə elə ilk dəfə o vaxt bir səs çıxarıb,
Yan-yörəsindən keçən insanlara səslənib,
Mənə desinlər deyə, nəsə deyib onlara...
O ağacı kəsdilər.
Deyib ki, mənim kimi o tənha şairimin,
Əl-qolun, sağın, solun, söz yolunu kəsməyin.
Mən ağac – adamıydım, o da adam – ağacdı,
Yolu düz yeriyənin düz yolunu kəsməyin...
...Qoy nə vaxtsa bu şeir asta-asta oxunsun
O ağacı kəsdilər.
Kəsilə-kəsilə qaldı, deyəmmədi çoxusun
O adamı asdılar...
