Nərmin HÜSEYNZADƏ
O qədər çox yeyirdim ki şokoladı. Anam qadağan eləmişdi. Nənəmə də demişdi ki, daha mənə şokolad verməsin.
Bir dəfə yazıq-yazıq nənəmə baxıb, “şokolad ver” demişdim. O da əlacsız-əlacsız cavab vermişdi: “Şokolad satan əmi ölüb”.
Ağlamışdım. “Əmi”nin ölümünə yox, bir də heç vaxt şokolad yeyə bilməyəcəyimə görə. Onda heç bilmirdim ki, ölüm nədi...
Kəndə, nənəmgilə getmişdik. Nənəm çayı həmişə balaca kasada içərdi. Bir kasa çay süzdüm ona.
Bir-iki qurtum içib yerə qoydu. “İçə bilmirəm, bala, boğazımdan heç nə keçmir neçə gündü”, –dedi. Atam anasını çox istəyirdi. Mənim atam elə kövrəkdi ki. Balaca qonur gözləri var.
Elə tez yaşla dolur ki gözləri. Elə kədərli olur ki gözü dolanda. Mənim atam gözünün yaşını uşaq kimi silir.
Balaca uşaq kimi... Nənəm “boğazımdan heç nə keçmir” deyəndə atam stəkanı yerə qoydu. Başını aşağı salıb əlindəki konfet kağızını bükməyə başladı.
Üzünü görmürdüm, ancaq bilirdim ki, kövrəlib. Bəhanəylə otaqdan çıxmışdı.
Həmin gün nənəm də bizimlə rayona qayıtdı. Səhər onu həkimə göstərdilər. Həkimlər “Bakıya aparın”, – dedilər...
Çoxdandı, Bakıya getmirdim. Parklardakı balaca maşınları çox sevirdim. Yadımdadı, sonuncu dəfə rayona gedən gün ağlamışdım parka getməkdən ötrü.
Tələsirdik. Atam: “Gələn dəfə aparacam səni parka, çoxlu maşın sürərsən”, – demişdi. Bu “gələn dəfə” uzun çəkdi amma.
Böyümüşdüm. Daha o maşını sürə bilməzdim... Nənəmi Bakıda da həkimə apardılar.
Müayinələr bir xeyli çəkdi. Bir gün anamı mətbəxdə ağlayan gördüm. Təşvişə düşüb, nə olduğunu soruşanda əlini dodağının üstünə qoyub: “Sus, nənə, ata eşitməsin.
Nənə çox xəstədi. Boğazında xərçəng var”,- dedi. Bilmirdim xərçəngin nə olduğunu. Gözümü bərəldib “Öləcək?” – soruşdum. Anam cavab vermədi.
Mən heç onda da bilmirdim ölüm nədi...
3 ay keçdi, nənəm rəhmətə getdi.
Dəfn günü idi. Səhər atam çay içirdi. Çənəsi əsdi, gözünün yaşı çayına damcıladı. Sonra başını stolun üstünə qoyub hönkürdü. Hamı ağlayırdı.
Əslində mən də ağlayırdım. Amma nənəm öldüyünə görə yox, atam ağladığına görə. O aralar atamın yanında anamı necə çağıracağımı bilmirdim...
Atamın anası – nənəm ölmüşdü axı. Dayanmadan ağlayırdı atam.
Mənsə atam ağlayanda ağlayır, başqa vaxtlarsı inəklərin, qoyunların arxasınca o tərəf-bu tərəfə qaçır, oynayıb-gülürdüm... Sonra bir az da böyüdüm. Böyüdükcə daha çox ölüm xəbəri eşitdim.
Qohum, qonşu, tanış... sonra Cavid öldü.Bax, onda ölümü ilk dəfə bu qədər yaxından gördüm.
İndi də əvvəl Ayxanın atası, sonra anası...
Ölüm bir addımlığımdadı, ətrafımdadı indi.
Nədənsə, elə bilirəm ki, yanında olduğum adamı qoruyuram mən.
Məsələn, atamla eyni maşındayıqsa, arxayın oluram ki, qəzaya düşməyəcək...
Bacımla yol keçirəmsə, inanıram ki, onu maşın vurmayacaq... Mən evdəyəmsə, anama heç nə olmayacaq...
Yanlarındayamsa, dostlarım yaşayacaq... Amma mən sizin hamınızı necə qoruyum axı? Hamınızın yanında necə olum?
Lütfən, yaxın gəlin! Əl-ələ tutun! Dairə yaradın! Mən də lap ortada dayanım, fırlanım bütün günü! Qoymayım sizi ölməyə!...
Sizi sevirəm!
"525"
O qədər çox yeyirdim ki şokoladı. Anam qadağan eləmişdi. Nənəmə də demişdi ki, daha mənə şokolad verməsin.
Bir dəfə yazıq-yazıq nənəmə baxıb, “şokolad ver” demişdim. O da əlacsız-əlacsız cavab vermişdi: “Şokolad satan əmi ölüb”.
Ağlamışdım. “Əmi”nin ölümünə yox, bir də heç vaxt şokolad yeyə bilməyəcəyimə görə. Onda heç bilmirdim ki, ölüm nədi...
Kəndə, nənəmgilə getmişdik. Nənəm çayı həmişə balaca kasada içərdi. Bir kasa çay süzdüm ona.
Bir-iki qurtum içib yerə qoydu. “İçə bilmirəm, bala, boğazımdan heç nə keçmir neçə gündü”, –dedi. Atam anasını çox istəyirdi. Mənim atam elə kövrəkdi ki. Balaca qonur gözləri var.
Elə tez yaşla dolur ki gözləri. Elə kədərli olur ki gözü dolanda. Mənim atam gözünün yaşını uşaq kimi silir.
Balaca uşaq kimi... Nənəm “boğazımdan heç nə keçmir” deyəndə atam stəkanı yerə qoydu. Başını aşağı salıb əlindəki konfet kağızını bükməyə başladı.
Üzünü görmürdüm, ancaq bilirdim ki, kövrəlib. Bəhanəylə otaqdan çıxmışdı.
Həmin gün nənəm də bizimlə rayona qayıtdı. Səhər onu həkimə göstərdilər. Həkimlər “Bakıya aparın”, – dedilər...
Çoxdandı, Bakıya getmirdim. Parklardakı balaca maşınları çox sevirdim. Yadımdadı, sonuncu dəfə rayona gedən gün ağlamışdım parka getməkdən ötrü.
Tələsirdik. Atam: “Gələn dəfə aparacam səni parka, çoxlu maşın sürərsən”, – demişdi. Bu “gələn dəfə” uzun çəkdi amma.
Böyümüşdüm. Daha o maşını sürə bilməzdim... Nənəmi Bakıda da həkimə apardılar.
Müayinələr bir xeyli çəkdi. Bir gün anamı mətbəxdə ağlayan gördüm. Təşvişə düşüb, nə olduğunu soruşanda əlini dodağının üstünə qoyub: “Sus, nənə, ata eşitməsin.
Nənə çox xəstədi. Boğazında xərçəng var”,- dedi. Bilmirdim xərçəngin nə olduğunu. Gözümü bərəldib “Öləcək?” – soruşdum. Anam cavab vermədi.
Mən heç onda da bilmirdim ölüm nədi...
3 ay keçdi, nənəm rəhmətə getdi.
Dəfn günü idi. Səhər atam çay içirdi. Çənəsi əsdi, gözünün yaşı çayına damcıladı. Sonra başını stolun üstünə qoyub hönkürdü. Hamı ağlayırdı.
Əslində mən də ağlayırdım. Amma nənəm öldüyünə görə yox, atam ağladığına görə. O aralar atamın yanında anamı necə çağıracağımı bilmirdim...
Atamın anası – nənəm ölmüşdü axı. Dayanmadan ağlayırdı atam.
Mənsə atam ağlayanda ağlayır, başqa vaxtlarsı inəklərin, qoyunların arxasınca o tərəf-bu tərəfə qaçır, oynayıb-gülürdüm... Sonra bir az da böyüdüm. Böyüdükcə daha çox ölüm xəbəri eşitdim.
Qohum, qonşu, tanış... sonra Cavid öldü.Bax, onda ölümü ilk dəfə bu qədər yaxından gördüm.
İndi də əvvəl Ayxanın atası, sonra anası...
Ölüm bir addımlığımdadı, ətrafımdadı indi.
Nədənsə, elə bilirəm ki, yanında olduğum adamı qoruyuram mən.
Məsələn, atamla eyni maşındayıqsa, arxayın oluram ki, qəzaya düşməyəcək...
Bacımla yol keçirəmsə, inanıram ki, onu maşın vurmayacaq... Mən evdəyəmsə, anama heç nə olmayacaq...
Yanlarındayamsa, dostlarım yaşayacaq... Amma mən sizin hamınızı necə qoruyum axı? Hamınızın yanında necə olum?
Lütfən, yaxın gəlin! Əl-ələ tutun! Dairə yaradın! Mən də lap ortada dayanım, fırlanım bütün günü! Qoymayım sizi ölməyə!...
Sizi sevirəm!
"525"