1. ölümün çiyələyinə sarı
ölümü ən azı bir çiyələk bilib
ona sarı iməkləyəndə
bir çocuq məsumluğu
olmasaydı aldanışında adamın
işığı sevgilərə yaşarmış üzünü
hara çevirərdi qaraçuxası
sükutun çöhrəsindəki gözəlliklər
sözlə çimizdirilib bələnməsəydi səsə
əvvəl birinin adına layla
sonda birinə ağı deyilməsəydi
canın soyumuş beşiyi başına
göyərçinlər qonduran nə olardı bəs
guya ölüm var deyə
can sevgidə heç nəyə yaramır deyənlər
bilirmi görən
o zaman ölümün çiyələyi
qəpiyə də dəyməzdi Can Bazarında
əslində
min yuxu bir gerçəyin
soluq əksi də deyil aşiqlərə
gerçəklər bu qədər acı olmasaydı
yuxular bunca şirin olardımı heç
2. ölümümə qanad çalan bir qumru
qulpundan çıxan nə varsa
göyün üzündə sərgiləmiş gecə
ən baxımlısı Ağ Yoldu -
çəkilmiş sonuncu ahın
böyüdülmüş neqativinə oxşayır o
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
başımın üstündəki hər şeydə
gecə yarıdan keçmiş artıq
ağacların başucunda
qanadları salxaq yorğun bir meh
yıxılmaqdan özünü güclə saxlayır
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
döş qəfəsimin altındakı hər şeydə
bir azdan sabahı açılacaq bu şəhərin
dan çağının alatoranlığı
boş səkilərdə dəngil-düngül addım səslərindən
qorxmuş kimi
yaxasında sərxoş səfillərin yuxusu
sahil sularına çırpacaq özünü
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
suların sehrindəki hər şeydə
3. işıq ili
aradan neçə işıq ili ötdü görən
üzü işıqlığa çıxanacan adamın
neçə sərgərdan işıq ili qoparıldı
onun Can Təqvimindən
mən bu fikirləri
canımda körükləyirkən
qapıya xlorsatan gəldi:
- xlor var xlor
ülgüc tiyəsinə oxşayan bu səsin üstüylə
eşiyə çıxdım sızlaya-sızlaya
mənə baxdı qocaman gözlüyünün arxasından
bic-bic gülümsəyib başını buladı gərdişsayağı:
- şair sənin mənə borcun nədir bilirəm
bəs mənim sənə borcum nədi - dedi
- işıq ili - dedim göz vuraraq
üzü işıqlandı qocanın
əliylə məni içəri ötürüb
örtdü qapını üzümə
fələyin üzünə təzəcə qapanmış
yeni bir işıq ili kimi
örtüldü qapım
ölümü ən azı bir çiyələk bilib
ona sarı iməkləyəndə
bir çocuq məsumluğu
olmasaydı aldanışında adamın
işığı sevgilərə yaşarmış üzünü
hara çevirərdi qaraçuxası
sükutun çöhrəsindəki gözəlliklər
sözlə çimizdirilib bələnməsəydi səsə
əvvəl birinin adına layla
sonda birinə ağı deyilməsəydi
canın soyumuş beşiyi başına
göyərçinlər qonduran nə olardı bəs
guya ölüm var deyə
can sevgidə heç nəyə yaramır deyənlər
bilirmi görən
o zaman ölümün çiyələyi
qəpiyə də dəyməzdi Can Bazarında
əslində
min yuxu bir gerçəyin
soluq əksi də deyil aşiqlərə
gerçəklər bu qədər acı olmasaydı
yuxular bunca şirin olardımı heç
2. ölümümə qanad çalan bir qumru
qulpundan çıxan nə varsa
göyün üzündə sərgiləmiş gecə
ən baxımlısı Ağ Yoldu -
çəkilmiş sonuncu ahın
böyüdülmüş neqativinə oxşayır o
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
başımın üstündəki hər şeydə
gecə yarıdan keçmiş artıq
ağacların başucunda
qanadları salxaq yorğun bir meh
yıxılmaqdan özünü güclə saxlayır
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
döş qəfəsimin altındakı hər şeydə
bir azdan sabahı açılacaq bu şəhərin
dan çağının alatoranlığı
boş səkilərdə dəngil-düngül addım səslərindən
qorxmuş kimi
yaxasında sərxoş səfillərin yuxusu
sahil sularına çırpacaq özünü
ölümümə qanad çalan
bir qumru tərpənişi var
suların sehrindəki hər şeydə
3. işıq ili
aradan neçə işıq ili ötdü görən
üzü işıqlığa çıxanacan adamın
neçə sərgərdan işıq ili qoparıldı
onun Can Təqvimindən
mən bu fikirləri
canımda körükləyirkən
qapıya xlorsatan gəldi:
- xlor var xlor
ülgüc tiyəsinə oxşayan bu səsin üstüylə
eşiyə çıxdım sızlaya-sızlaya
mənə baxdı qocaman gözlüyünün arxasından
bic-bic gülümsəyib başını buladı gərdişsayağı:
- şair sənin mənə borcun nədir bilirəm
bəs mənim sənə borcum nədi - dedi
- işıq ili - dedim göz vuraraq
üzü işıqlandı qocanın
əliylə məni içəri ötürüb
örtdü qapını üzümə
fələyin üzünə təzəcə qapanmış
yeni bir işıq ili kimi
örtüldü qapım
